Yellowtime (Blues) Busser Geel zaterdag 02 september 2017 reporter & photo credits: Freddie info artist: Guy Verlinde & The Houserockers (B/NL) - The Bluesbones (B) - Sugar Queen and The Straight Blues Band (US/B) - Highway To The Blues (B) info organisation: Yellowtime vzw © Rootsville 2017

Het ontstaan van deze 'Yellowtime' daarvoor moeten we terug naar 2010. In eerste instantie werd het een gebeuren waar muziekliefhebbers in een zeer aangenaam kader konden komen genieten van Jazz en andere muzikale hoogstandjes. Sinds 2013 werd dit evenement opgesplitst in een tweeluik waarbij op zaterdag het podium werd voorbehouden voor Blues en zondag de Jazz liefhebbers aan hun trekken kunnen komen. In 2012 kwam er door omstandigheden een zwart gat te ontstaan maar dat maakten mevr. Greet Mannaerts en Yellowtime het jaar daarop meer dan goed door er zelfs een 'Yellowtime Goes Classic' aan toe te voegen.

Voor de bluesdag mochten ze hier al namen ontvangen als Roland, Boogie Boy, Jan De Bruijn, Doghouse Sam & His Magnatones, Walter Broes & The Mercenaries, Phil Bee's Freedom, Guy Verlinde, Tiny Legs Tim en de 'Boogie Beasts. Op het jazzpodium op zondag waren al te gast Ivan Paduart, Yvonne Walter, Rony Verbiest, Jack Van Poll, Ewout Pierreux, Tutu Puaone, Paul Michiels, Hugo Boogaerts en zijn Moon Express, Frank Deruytter, Philippe Chaterine, Kim in The Middle e.v.a. Door het wegvallen van 2012 zitten ze dus nu aan hun 7de editie van 'Yellowtime'. Het startschot zal gegeven worden op zaterdag rond de klok van 06.00PM en de 'MC' van dienst is Hans Claesen.

Met 'Highway To The Blues' als 'lijsttrekker' opteren ze voor een groep uit de Kempen. Deze formatie hun roots liggen in en rond Arendonk en zijn ontsproten uit de vroegere band 'Full House'. De ritme sectie bestaat uit bassist Jakke Jacobs en drummer Eric Mertens. De blues-shouter van dienst luistert naar de naam Ben 'Big Voice' Versweyveld. Verder krijgen we nog gitarist Kobe Schroeven en aan de keys is er nog Marc Jansen. 'Full House' heb ik nooit gezien maar wat me onmiddellijk opviel was dat deze 'oudere rotten' wel van wanten weten. Ben Verswyveld heeft een hoog Robillard-gehalte en gitarist Kobe Schoreven weet zijn stings op een degelijke subtiele manier te bespelen. Je hoort meteen dat in deze 'Highway To The Blues' klasse schuilt.

Openen doen ze hier in deze vooravond met 'Blues is my Religion' en dat geloof moet een zekere uitstraling hebben heir in Geel en omstreken want er waren al heel wat liefhebbers en sympathisanten afgezakt naar 'den hof' van Greet. Na nummers als 'Woke Up This Morning' en 'Shakin' The Shack' komen deze Highway'ers op meer bekender terrein en met 'Bad Case Of Love' van wijlen BB King en Jimmy Rogers zijn 'Rock This House' voelt iedereen hier zich thuis in deze meer dan gezellige omgeving. Een 'place to be' waar echte adepten en wanna be's samen kunnen keuvelen, genietend van een BBQ en van deze goede blues van 'Highway To The Blues'. Een blues die door iedereen hier best gesmaakt wordt, dus is het van 'Shame, Shame, Shame' dat hun liedje is uitgezongen.

Michele Denise is het boegbeeld van de pas in 2016 opgerichte 'Sugar Queen and The Straight Blues Band'. Een band met internationale uitstraling met Sugar Queen als klankbord. Andy Aerts en Jean Raven zijn de guitarslingers van dienst. Op de Mississippi saxofoon hebben we Wim Heirbaut en de ritme sectie bestaat uit bassist Ronald Burssens en drummer Thierry Stievenart.

Ik heb het ontstaan van deze band op de eerste rij kunnen meemaken en hun eerste optreden op Belgische bodem was op de 'Hageland Blues & Roots Night (het vroegere Meensel Blues) eerder dit jaar. Toen moesten ze nog enigszins werken aan de opbouw van hun set werken, iets wat nu totaal overbodig is geworden. Een andere strekking uit de blues met deze Sugar Queen. De blues waarmee de 'mama's' in de Delta de 'Friday Nights' leven wisten in te blazen in de talrijke jukejoints. Het rauwere aspect uit de Chicago blues en 'ons' Denise zal het me zeker niet kwalijk nemen dat nu iconen als 'Koko Taylor' of een Willie Mae in beeld komen.

Bijgestaan door een uitstekende band veroveren 'Sugar Queen and The Straight Blues Band' hier meteen alle harten en laten ze...the good times roll. Zelfs jazz-diva Yvonne Walter is op de eerste rij komen plaats vatten. Beklijvend is nog steeds 'Ghetto Child' een klassieker die deze band mede door de krachtige stem van 'Sugar Queen' zonder meer naar hun hand weten te zetten. Op het funky 'My Lady' wordt dan ook meteen het startschot gegeven om de dansvloer een eerste keer te gaan bevolken, that's the spirit!

'Low Down and Dirty' is zowel een steengoed blues nummer als de manier waarop deze 'Sugar Queen' de ondertussen volgelopen 'hof' weet te bespelen samen met deze 'Straight Blues Band' die perfect op elkaar zijn afgesteld. Met Bill Withers zijn fenomenale hit 'Ain't No Sunshine' komen sommige Geelse dames in een delirium te zitten door deze prachtige vertolking of was het ditmaal het bassarrangement van Ronald. Grave kost toch? We vernoemden al Koko Taylor als een vereenzelviging met Sugar Queen dus past 'Hey Mr. Bartender' perfect in het plaatje. Nog maar de tweede band van deze 'Yellowtime Blues' en dus na het stomende 'Crab Boil Shuffle' helaas geen tijd voor een bisser...crab!

Een van onze uithangborden aangaande de blues over onze landsgrenzen heen zijn zonder meer 'The Bluesbones'. Eerder dit jaar behaalde ze nog de 2de plaats in de 'European Blues Challenge' waarbij we toch kunnen stellen dat het voor de 1ste plaats was als we deze loterij zo een beetje bekijken. Gelukkig (denk ik toch) is er hier nog geen politiek mee gemoeid. Deze 'Bluesbones' bestaan naast bluesshouter Nico De Cock en gitarist Stef Paglia ook nog uit Edwin Risbourg aan de Hammond, Geert Boeck als bassist en drummer Koen Mertens.

Op de voorbije twee weekenders konden we al kennismaken met enkele try-outs van nummers die op hun volgende albums zullen verschijnen. Ook hier vanavond in 'de Kempen' zal dit niet anders zijn. Zo is er het nummer 'Heep' dat nog niet de echte benaming van dit nummer is maar alvast er eentje is 'solid as a rock'. 'Saved By The Blues' is ook nu het vaste concept op mee te openen. 'Find Me a Woman' is er eentje dat onnodig bleek te zijn want tal van vrouwelijke fans hadden reeds postgevat op de eerste rij om deze 'Bluesbones' hier te verwelkomen...of waren die allemaal gekomen voor Geert, 'cause he's the Bass!!!

In tegenstelling met hun album 'Saved By The Blues' uit 2005 is het 'beest' van Edwin volledig geïntegreerd in de band en schakelen ze over naar een meer terug rauwere blues, soms met een rock attitude iets waarmee het Hammond'je van Risbourg wonderwel mee overweg kan. Nog steeds ook de vlijmscherpe rifjes van Stef aan zijn sixstrings en de alles overklassende blues stem van Nico. 'Romance For Rent' is er ook eentje dat bij het nieuwere werk thuishoort helaas is er enkel een beetje 'romance' van enkele vrouwelijke fans te bespeuren. :-) Na het zinderende 'She's Got The Devil In Me' krijgen ze de melding binnen dat ze hier op Yellowtime al behoorlijk over de tijdslimiet zitten dus is het magistrale opus' Runaway' het einde van hun set. Klasse!

Tot nu toe was het al muzikaal al een zeer sterke editie en niemand twijfelt eraan dat e volgende band voor een ware apotheose zal gaan zorgen. Als afsluiter vanavond krijgen we nog zo iemand die al lang België is ontgroeid. Guy Verlinde is gekend voor diverse projecten in de blues, van solo tot met zijn Mighty Gators en ook met deze Houserockers waarmee hij hier vanavond de kers op de taart zal plaatsen. Bij Guy Verlinde & The Houserockers vinden we ook één van Nederlands beste gitaristen in terug, met name Richard van Bergen en de andere houserocker is niemand minder dan Erik "King Berik" Heirman aan de drums. Voor Yellowtime en zijn bevolking totaal geen onbekende deze Guiy Verlinde.

In het zog van zijn laatste album 'How How How' krijgen ze hier in Geel een laat kerstmis kado want deze 'plaat' is al meer in het buitenland aan bod gekomen dan hier in ons eigen landje. Voor de bluesfests in Vlaandereren is het eerder een buitenkansje. De binnenkomer en titeltrack, het instrumentale 'How How How' is er dan eentje op 'u' tegen te zeggen. En met dit instrumentale aanstekelijk nummer à la Hound Dog Taylor is meteen de toon gezet voor het verder verloop van deze 'Yellowtime Blues'.

Met de vette slide op 'I'm Been Waiting' hoeven we niet meer te wachten op een reïncarnatie van Theodore Roosevelt Taylor (1915-1975), ze is er met Guy 'Hound Dog' Verlinde. Geen bas akkoorden te bespeuren maar twee guitarslingers die elkaar perfect aanvoelen. Het aansporen om de Geelse ladies een stapje naar voren te zetten is hoegenaamd niet nodig en dus wordt het met 'Taylor's Rock' en het rockende 'Gimme Back My Wig' vanaf dan shaken geblazen. Buiten een uitstekende muzikant die weet waarmee hij bezig is kan deze Guy Verlinde ook worden aanzien als een volleerd entertainer.

'Freddies Blues'...hoe Guy? eentje voor mij :-) en 'Roll Your Moneymaker' verdrijven de eerste kille avonden van september en doen de aanwezigen op de laatste rijen zelfs opkijken. Ja mensen, that Baby loves Ya, en zo worden de wortels van de blues hier in Geel dieper en dieper ingegraven. So let's get funky, one more time!!!

Voor diegene die de weg naar Yellowtime nog niet hebben gevonden moet ik helaas melden van haast je want het bordje 'Sold Out' is nakend. Bedankt 'Highway To The Blues, bedankt ook 'Sugar Queen and The Straight Blues Band', bedankt aan 'The Bluesbones, bedankt aan Guy Verlinde & The Houserockers, bedankt aan de talrijke vrijwilligers en bedankt Mevr. Mannaerts, we had a ball...

en Nico, hoe was het hier op 'den hof' van Mevr. Greet?

more and larger pics on